Subtitle Information

Uploader

corto64
gold-member

Language

Greek

Release name

The Proud Rebel (1958)corto64

FPS

29.97

CDs

1

Πέντε χρόνια μετά το ανεπανάληπτο “Shane”(1953), ο Alan Ladd επιστρέφει ως από μηχανής Θεός για να λυτρώσει και να λυτρωθεί, σε μια ακόμη ελεγεία συναισθημάτων, πάντα υπό τον διάφανο μανδύα μιας ταινίας γουέστερν. Η μοναχική πορεία, η ατέρμονη αυτή αναζήτηση ελπίδας, έχει χώρο για δύο αυτή τη φορά. Μαζί του και ο David Ladd, σε έναν ρόλο πολύ οικείο, αυτόν του γιού. Θαυμάσιο φιλμ, πέρα για πέρα ανθρώπινο, ικανό να συγκινήσει και να εξοργίσει τον θεατή, για τους ίδιους ακριβώς λόγους: το κίνητρο πίσω από τις πράξεις... Ο Michael Curtiz, ένας μεγάλος αναμφίβολα σκηνοθέτης, βάζει την προσωπική του σφραγίδα σε κάθε πράξη του δράματος, καθοδηγώντας με μοναδικό τρόπο τους ηθοποιούς του. Το “The Proud Rebel” δεν είναι απλά το τελικό αποτέλεσμα επεξεργασμένων πλάνων, που τραβήχτηκαν με μαεστρία και επαγγελματισμό, υπό την καθοδήγηση ενός έμπειρου κινηματογραφιστή. Προβάλλει πολλά περισσότερα από μια σινέ παραίσθηση, στο πανί. Μα, πάνω από όλα, δίνει στον θεατή την δυνατότητα να ερμηνεύσει την αλήθεια του ως φιλμ. Να κρατήσει αυτά που εκείνος θεωρεί σημαντικότερα. Κι αυτό δεν το συναντάς πολύ συχνά σε μια ταινία. Μια ταινία για την πατρότητα, την ανθρωπιά, το πρόσωπο της πραγματικής, ανιδιοτελούς αγάπης, για την ανεκτίμητη αξία της ισότιμης συμβίωσης με ένα κατοικίδιο, τις ευεργετικές ιδιότητες της μνήμης, όταν γίνονται οδηγός για τις επόμενες μας σελίδες στη ζωή. Θα σας συγκινήσει με την απλότητα της. Ο James Edward Grant που έγραψε το πρωτότυπο σενάριο(ως “Journal of Linnett Moore”), πρόσθεσε καθαρά δραματική μορφή σε μια καθημερινή ιστορία. Από κείνες που περνούν απαρατήρητες από δίπλα μας. Την τοποθέτησε χρονικά στις μέρες των κολτ και της Άγριας Δύσης, καμουφλάροντας ίσως με αυτό τον τρόπο τα βαθύτερα νοήματα που επιδίωκε εξαρχής να θίξει. Έτσι, μπορεί και βάζει φράσεις με νόημα στα στόματα των πρωταγωνιστών πιο εύκολα, με λιγότερο ρίσκο από ότι σε μια ταινία που δεν θα είχε πάνω της το προστατευτικό πέπλο μιας “περιπέτειας”, έστω οικογενειακής. Οι περιγραφές του που έγιναν πλάνα από τον Curtiz, δίνουν μορφή σε σκέψεις που ποτέ δεν ξεστομίζουν οι χαρακτήρες. Όπως, “προβλήματα που αποκτούν κι άλλο αποδέκτη”, ή “επιλεκτική δικαιοσύνη”, ή πάλι “τα βρώμικα μυαλά φορούν όμορφα ρούχα” και πλήθος άλλων. Ο Grant ήταν ένας χαρισματικός σεναριογράφος. Πριν καταπιαστεί με τα γουέστερν, έγραψε σενάρια για πανέμορφες ταινίες, όπως τα Miracles for Sale (1939), Music in My Heart (1940), και, Sands of Iwo Jima (1949). Οι φίλοι των γουέστερν θα έχουν δει σίγουρα κάποια από τα Big Jim McLain (1952), Hondo (1953), Three Violent People (1956), ή The Alamo (1960). Όταν άφηνε ελεύθερη την πένα του, χωρίς επαγγελματικούς συμβιβασμούς, έγραφε πολύ ξεχωριστά. Με δύναμη εσωτερική και συναισθηματικό βάθος. Συνιστώ ανεπιφύλακτα κάθε δουλειά του της περιόδου 1939 – 1949. Ίσως έπρεπε να είχε κάνει ένα βήμα πιο πέρα στην καριέρα του, ασχολούμενος με την συγγραφή βιβλίων. Το “The Proud Rebel”(“Αλύγιστος αντάρτης”, όπως προβλήθηκε στη χώρα μας), είναι μια πολυδιάστατη δουλειά. Αρχικά ξεγελάει, με μια στάση υπεκφυγής από μέρους πολλών χαρακτήρων. Κι ενώ οι ανθρώπινες αδυναμίες, όπως και τα πάθη, δείχνουν να σπρώχνονται διακριτικά κάτω από το χαλάκι, είναι οι ίδιες οι πράξεις αυτές που προδίδουν τις σκέψεις. Όταν μάλιστα η ασπίδα προστασίας του σκληρού πεπρωμένου κατεβαίνει, είναι ζήτημα χρόνου πλέον για να ξεπροβάλλει ένα δεύτερο δέρμα, λιγότερο ανθεκτικό από το πρώτο. Εκείνο της αλήθειας, που, γυμνή από κάθε δικαιολογία, καλείται να υπερασπιστεί τους δισταγμούς και τις αμφιβολίες, κι όχι να τις καταδικάσει. Η δεύτερη ευκαιρία θα δοθεί, σε όσους την ζητήσουν. Για τους υπόλοιπους υπάρχει μόνον η πλάτη του χρόνου, που θα γυρίσει δίχως οίκτο. Τα ίδια πράγματα που ενώνουν βλέπετε, είναι ικανά και να χωρίζουν, αρκεί να σταθεί κανείς σε αυτά δίνοντας του προτεραιότητα, χτίζοντας πάνω στα σάπια ξύλα της μικροπρέπειας και των εγωισμών. Όλοι θα ξεκινήσουν και εδώ από την ίδια αφετηρία. Μόνο που στην διαδρομή κάποιοι θα ξεχάσουν τον σκοπό της κούρσας... Το φιλμ του Curtiz γεννάει εικόνες αυτοθυσίας, καταγράφει την ανθρώπινη απόρριψη. Περιγράφει την διαδρομή των σκιών της αμφιβολίας, που στέκονται ικανές να μαυρίσουν κάθε γαλάζια νότα αισιοδοξίας. Δίνει χρόνο στις κοινωνικής μορφής παθογένειες και στον μικρόκοσμο τους. Παρακολουθεί την σταδιακή απομυθοποίηση των ανούσιων, εγωκεντρικών “αξιών”, που γκρεμίζονται σαν χάρτινος πύργος. Στο τέλος, μένει η αλήθεια πίσω από τις λέξεις. Η δύναμη της θέλησης και η αγάπη. Πέρα από κάθε είδους δικαιοσύνης, αυτό που θα αποδοθεί σε όλους, είναι οι ατομικές τους ευθύνες, με τις οποίες θα έρθουν κάποια στιγμή αντιμέτωποι. Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από τον σκηνοθέτη. Ίσως να ξεφεύγει κάπως από το ύφος του, όμως η δουλειά του αυτή διεκδικεί δάφνες ποιότητας, κι όχι υποψηφιότητες. Παρά την επιβράβευση του κυρίως με γνώμονα την εμπορική επιτυχία(και λιγότερο την καλλιτεχνική), ο Curtiz διέθετε τα αισθητήρια εκείνα που κάνουν έναν κινηματογραφιστή να ξεχωρίζει. Υπήρξαν δε στιγμές, που απέδειξε ότι μπορούσε να κάνει πολύ πιο ιδιαίτερα φιλμ. Το “The Proud Rebel” είναι ένα από αυτά. Πέντε υποψηφιότητες και ένα Όσκαρ(Casablanca – 1943), ήταν ένας μάλλον φτωχός απολογισμός, για κάποιον που προσέφερε τεράστια οικονομικά οφέλη σε όσα στούντιο συνεργάστηκε. Captain Blood (1935), The Adventures of Robin Hood (1938), Angels with Dirty Faces (1938), The Sea Hawk (1940), Casablanca (1942), Yankee Doodle Dandy (1942), Mildred Pierce (1945), The Jazz Singer (1952), White Christmas (1954), The Egyptian (1954), We're No Angels (1955), King Creole (1958), και, The Adventures of Huckleberry Finn (1960), ταινίες με διαχρονική λάμψη. 11 ηθοποιοί προτάθηκαν για Όσκαρ παίζοντας στις ταινίες του. Μόνον δύο όμως το κέρδισαν. Ο James Cagney για το Yankee Doodle Dandy και, η Joan Crawford για το Mildred Pierce(Α' ανδρικού και Α' γυναικείου ρόλου αντίστοιχα). Στην ιδέα αυτή πείστηκε να επενδύσει οικονομικά ο Samuel Goldwyn Jr., γιός ενός εκ των ιδρυτών της MGM. Ο Goldwyn Jr, με ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία(κυριολεκτικά), έκανε εκείνα τα χρόνια το ντεμπούτο του στον χώρο του θεάματος(είχαν προηγηθεί τα Good-Time Girl και, The Sharkfighters). Η μόνη του εμπειρία ουσιαστικά ως παραγωγός, ήταν οι παραστάσεις που είχε από την σπουδαία παρουσία του πατέρα του στον χώρο. Δυστυχώς για κείνον, δεν στάθηκε αρκετή από μόνη της για να του εξασφαλίσει μια εξίσου επιτυχημένη πορεία. Στο βιογραφικό του καταγράφηκαν μάλλον μέτρια φιλμ, b movies και καλτ. Η εδώ παρουσία του κρίνεται παραδόξως ικανοποιητική. Προφανώς είχε ακόμη φρέσκιες τις κουβέντες του πατέρα του στο μυαλό. Μετά, μάλλον τις ξέχασε εντελώς... Ευτυχώς που δεν πέρασαν όλα από την δική του έγκριση, κι έτσι την ταινία στελέχωσαν πολύ αξιόλογοι συντελεστές. Ο Jerome Moross έγραψε τα μουσικά θέματα. Μεγάλος πιανίστας, με πολλές, υπέροχες θεατρικές δουλειές. Αυτή την θεατρικότητα ήταν που πρόσθεσε με τις μελωδίες του στο φιλμ, κάτι που απαλύνει τις φορτισμένες στιγμές αρκετά. Ο Ted D. McCord κάνει καταπληκτική δουλειά στην φωτογραφία. Ειδικά στα μακρινά του πλάνα είναι μοναδικός. Δίνει τις διαστάσεις αλλά και τις αποστάσεις πρόσωπων και καταστάσεων. Πολύ αλληγορική η δουλειά του. Ο Mc Cord που έγινε γνωστός για το The Sound of Music (1965), είχε δύο υποψηφιότητες για σπουδαίες δουλειές. Στα Johnny Belinda(1948) και, Two for the Seesaw(1962), έδωσε τον καλύτερο του εαυτό. Μεγάλη επιτυχία και η επιλογή του Aaron Stell στο μοντάζ, που δίνει το ίδιο ρεσιτάλ τεχνικής και αισθητικής, όπως και στα αξέχαστα Touch of Evil(1958 και αυτό) και, To Kill a Mockingbird(1962). Στο καστ ξεχωρίζουν οι Alan Ladd (ο Νότιος πατέρας που γυρίζει με τον γιό του προσπαθώντας να βρει την αιτία για την οποία έχασε την μιλιά του), Olivia de Havilland(η ιδιοκτήτρια του αγροκτήματος που θα προσφέρει καταφύγιο στους δύο τους), Dean Jagger(ο κτηνοτρόφος που επιβουλεύεται την έκταση της καλής αγρότισσας), Harry Dean Stanton(ο ένας εκ των δύο κακομαθημένων γιών του κτηνοτρόφου), και, ο μικρός David Ladd(ο κωφάλαλος γιός), που αντλεί σημαντικότατες εμπειρίες δίπλα στον πατέρα του. Παίζουν όλοι τους θαυμάσια. Ο πατέρας Ladd, είναι η άκρως αναγνωρίσιμη εκείνη φιγούρα του τζέντλεμαν, με το αργό – αγέρωχο περπάτημα και το περήφανο βλέμμα. Ένας ηθοποιός παλιάς κοπής, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Ικανός να ενσαρκώσει ρόλους με μεγάλο βαθμό δυσκολίας, πάντα με το προσωπικό του στυλ. Η δε γαλήνια και βελούδινη φωνή του, θυμίζει αφήγηση ντοκιμαντέρ, ή θεατρκή απαγγελία. Και στους δύο αυτούς επαγγελματικούς χώρου θεωρώ ότι μπορούσε να κάνει εξίσου σπουδαία καριέρα. Ενδιαφέρον πολύ ως στοιχείο στον ρόλο στο “The Proud Rebel”, το γεγονός ότι βγάζει το κουστούμι του σκληρού και ικανού στα όπλα, με το οποίο κέρδισε την αναγνώριση κοινού και κριτικών στο “Shane”, για να δώσει μια ερμηνεία με πολύ πιο ανθρώπινη, τρωτή θα την χαρακτήριζα, υπόσταση. Η de Havilland είναι κι αυτή πολύ καλή στον ρόλο της. Πατέρας και γιός έρχονται ξαφνικά στην ζωή της και της αλλάζουν τα πάντα. Από τον τρόπο σκέψης και τον σκοπό της, μέχρι τον δρόμο της καρδιάς. Δύσκολος ρόλος. Απαιτεί τον ηθοποιό σε μια διαρκή ένταση και μεταμόρφωση συναισθηματική. Το ίδιο δύσκολος είναι και ο ρόλος του κακού κτηνοτρόφου, που χρησιμοποιεί κάθε μέσω για να εξαπλωθεί, ενώ πίσω από αυτή την απληστία του κρύβεται το μίσος για την ίδια την κοινωνία. Αναθρέφει τα παιδιά του αποσκοπώντας σε μια εκδίκηση με΄σα από τα μάτια τους. Σκληρός, άδειος εσωτερικά, μια καταραμένη μορφή δίχως τέλος στο εγώ του. Ο Jagger τον ενσαρκώνει μοναδικά. Σε μια από τις πρώτες του εμφανίσεις στο φακό, ο Harry Dean Stanton ξεχωρίζει για την προσωπικότητα του ακόμη και στα πλάνα που απλά κοιτάζει απαθής. Πολύ μεγάλος ηθοποιός. Κάνει τον γιό του κτηνοτρόφου ιδανικά κακό. Τέλος, ο μικρός Ladd, ο David(έχει το ίδιο όνομα και στην ταινία), είχε και αυτός υψηλό δείκτη δυσκολίας. Χρειάστηκε να μάθει την νοηματική, προκειμένου να είναι όσο το δυνατόν πιο πειστικός στον ρόλο του κωφάλαλου γιού. Και, τα πηγαίνει περίφημα. Το μεταπολεμικό μίσος για τους ηττημένους του εμφυλίου, μεταμορφώνεται σε μια απατηλή μορφή εκδίκησης για την μικρή πόλη, που θα βρεθεί στο δρόμο πατέρα και γιού. Οι δύο κουρασμένοι από τις κακουχίες και τα χτυπήματα της μοίρας ταξιδιώτες, αναζητούν ρίζες και λύτρωση. Ο μικρός Νταίηβιντ έχασε την μιλιά του στην φωτιά που έκαψε ότι πιο αγαπημένο είχε, την μητέρα του... Ο καραβοτσακισμένος, περήφανος πατέρας, ξορκίζει τα φαντάσματα του παρελθόντος ξεχνώντας ότι για να πολεμήσει κάτι κανείς, πρέπει να το αντιμετωπίσει... Ανάμεσα τους ο Λάνς, το τσοπανόσκυλο που ενώνει τις ελπίδες και των δύο, διατηρώντας τις εύθραυστες ισορροπίες. Ο ρόλος που θα παίξει είναι καταλυτικός, με την τραγικότητα της έννοιας... Κι ενώ οι πλάτες γυρίζουν η μια μετά την άλλη, μια μοναχική αγρότισσα θα ανοίξει το σπίτι και την αγκαλιά της στους δύο ταξιδιώτες, πληρώνοντας το ανάλογο τίμημα... Η ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΕΓΙΝΕ ΕΞ ΑΚΟΗΣ.