Ondertitelinformatie

Uploader

corto64
gold-member

Taal

Greek

Releasenaam

The Oregon Trail (1959)corto64

FPS

29.97

CDs

1

Με μια λέξη: χορταστικό! Γουέστερν με την κλασική ‘50ς συνταγή, εμπλουτισμένο με χιουμοριστικές ατάκες και, με έναν Fred MacMurray σε μεγάλα κέφια. Το αυθεντικό σενάριο που έγραψε ο Louis Vittes βάζει γερές βάσεις για μια υπόθεση με πολιτική ίντριγκα, αντικατασκοπεία, μαζί με την αγωνία και τις κακουχίες των πιονέρων, το δημοσιογραφικό δαιμόνιο που αναζητεί είδηση, ρομαντισμό, ποίηση, έρωτες, δράση καταιγιστική και, πρωτοποριακά όπλα που άλλαξαν την Δύση για τα καλά. Οι ινδιάνοι δίνουν βροντερό παρόν και οι ατζαμήδες νεοφερμένοι στα δύσβατα μονοπάτια αποκτούν συνείδηση και ανθρωπιά. Μεγάλη ταινία που πέρασε στα ψιλά στην χώρα μας, με την «φιλοσοφία» των εταιρειών διανομής να περιορίζονται σε ελάχιστες αίθουσες, κι αυτές μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα, φιλμ σαν κι αυτό. Ευκαιρία για όλους να το επανεκτιμήσουν, ή ενδεχομένως να το γνωρίσουν. Ειδικά οι φίλοι των γουέστερν θα μείνουν απόλυτα ευχαριστημένοι. Οριακά εντός της δεκαετίας του ‘50(πρεμιέρα στην Αμερική τον Σεπτέμβριο του 1959), το “The Oregon Trail” είναι από τα γουέστερν εκείνα που έχουν την στόφα για να αφήσουν εποχή. Αψεγάδιαστο σχεδόν σε όλες τις κατηγορίες που κρίνουν μια παραγωγή(θα τις δούμε πιο κάτω αναλυτικά), θεωρώ ότι μειονεκτεί μόνον στην μη πλαισίωση του πρωταγωνιστή με εξίσου καταξιωμένους ηθοποιούς, στους υπόλοιπους ρόλους. Ο έμπειρος Richard Einfeld ίσως έπρεπε να είχε μελετήσει κάπως περισσότερο το casting. Από την άλλη πλευρά, ο Gene Fowler Jr. σκηνοθετεί με μαεστρία και νεύρο. Φοβερή δουλειά στις γωνίες λήψης. Τα πλάνα του με τις κάμερες να φιλμάρουν κάτω από τις άμαξες είναι μοναδικά! Κοντινά πορτρέτα των πρωταγωνιστών, μακρινά, τοπία, λεπτομέρειες από τη φύση, παντού έχει κάνει σπουδαία δουλειά. Με την βοήθεια του Kay Norton στην διεύθυνση φωτογραφίας, κάνει τους πίνακες ζωγραφικής του John B. Mansbridge να ζωντανεύουν επικίνδυνα. Άριστο και το μοντάζ της Betty Steinberg(δίδυμη αδελφή της παραγωγού Abe Steinberg). Οι φιγούρες παραμένουν ακίνητες τόσο ακριβώς, όσο χρειάζεται για να ζήσουν και σε μια δεύτερη διάσταση και, μετά, να σβήσουν σταδιακά δίνοντας την θέση τους στην επόμενη εικόνα. Η αρμονική συνεργασία των πιο πάνω συντελεστών, έφερε ως αποτέλεσμα πανέμορφες σκηνές. Η κίνηση του καραβανιού στα αφιλόξενα τοπία, η παράταξη των ινδιάνων λίγο πριν την τελική αναμέτρηση, το Φόρτ Λάραμι(ειδικά στα πανοραμικά), όπως και το ινδιάνικο χωριό, αποτυπώνονται ιδανικά. Οι πιο πάνω σκηνές συγκαταλέγονται μεταξύ των κορυφαίων, που καταγράφηκαν ποτέ σε μέτρα ταινίας αφιερωμένα στην Άγρια Δύση. Πολύ προσεγμένη παραγωγή. Λεπτομέρειες όπως το κρυφτούλι του φωτός πάνω στα τραχιά βουνά, αντικείμενα στα οποία εστιάζει ο φακός δίνοντας τους καταλυτική παρουσία, μικρές καθημερινές στιγμές των κατάκοπων ταξιδιωτών, ή λυρικές εμπνεύσεις με λόγια γεμάτα νόημα από τα στόματα όλων, δίνουν σαγηνευτική έμφαση στα 86 λεπτά του “The Oregon Trail”. Όπως επίσης πιστοποιούν την προσπάθεια δημιουργίας μιας μικρής εποποιίας, δίχως τα μακρόσυρτα πλάνα, τα κενά διαστήματα, τις ανούσιες συζητήσεις, τα στιλιζαρισμένα πλάνα. Παρθενογένεση σαφώς και δεν υπάρχει. Ο ένας επηρεάζει τον άλλο στην τέχνη. Έτσι συνέβη και εδώ. Τo “Wagon Master” υπήρξε ένα από τα φιλμ που γύριζε στο μυαλό τόσο του σεναριογράφου, όσο και του σκηνοθέτη, κι αυτό είναι εμφανές σχεδόν παντού. Ακόμη και στις εμβόλιμες ποιητικές ατάκες του φιλόσοφου – μικροαπατεώνα, που τρυπώνει στην συντροφιά των ταξιδιωτών για να φυτέψει μηλιές στο Όρεγκον. Η αθωότητα του έρχεται σε αντίθεση με το προφίλ που αρχικά εμφανίζει. Από την άλλη όμως, ο τρόπος που σταδιακά «ξεκουμπώνεται» στους συνομιλητές του, φανερώνει μια διάθεση εσωτερικής εξισορρόπησης, ανάγκης για να αποκαλύψει τα κίνητρα και τον ίδιο του τον εαυτό. Οι σκληροί απομυθοποιούνται, οι αφελείς γεμίζουν ζάρες εμπειρίας, τα παιδιά ανδρώνονται και, κάποιοι σταματούν νωρίς το ταξίδι, μένουν από δυνάμεις. Όλοι κάτι χάνουν και κάτι κερδίζουν. Εδώ έγκειται και η επιτυχία του φιλμ. Ο τρόπος με τον οποίο σε παίρνει από τα ξεκαρδιστικά γέλια στο συνοφρυωμένο βλέμμα αρχικά και, έπειτα, στα βουρκωμένα μάτια. Έτσι γίνεται ξεχωριστή, παρότι στριμώχνεται μέσα σε ένα πλήθος παρόμοιων δουλειών, πολλές εκ των οποίων βγήκαν στις αίθουσες σχεδόν ταυτόχρονα(ή με μερικούς μήνες απόκλιση). Ο Gene Fowler Jr. μας ξάφνιασε αρκετές φορές με τις επιλογές του ως σκηνοθέτης, όπως και σαν μοντέρ. Το I Was a Teenage Werewolf (1957), ήταν έναν από τα περίφημα sci fi εκείνα με το μηδαμινό budget, που ξεπέρασαν τα στενά όρια της κατηγορίας του και, πέρασε στην σινέ αιωνιότητα. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με το I Married a Monster from Outer Space (1958). Φοβερή καλτ περίπτωση και αυτό. Έπειτα συνέχισε με νουάρ, ενώ στο μοντάζ συμμετείχε σε εξαιρετικά φιλμ. Hangmen Also Die! (1943), The Woman in the Window (1944), While the City Sleeps (1956), China Gate (1957), Run of the Arrow (1957), It's a Mad, Mad, Mad, Mad World (1963), Hang 'Em High (1968), και, πολλά ακόμη. Η καριέρα του παρουσίασε διάγραμμα ασθενή με διαδοχικές μεταπτώσεις. Από τα ψηλά στα χαμηλά και πάλι από την αρχή. Κάποια στιγμή έκανε κι ένα κενό, απέχοντας από τα κινηματογραφικά στούντιο για 9 ολόκληρα χρόνια(1947 – 1956). Ο Paul Dunlap που υπογράφει την μουσική στο “The Oregon Trail”, ήταν ίσως το αντίστοιχα ανήσυχο πνεύμα του Fowler όσων αφορά στην σύνθεση μελωδιών. Sci Fi, γουέστερν, θρίλερ, αστυνομικά, κωμωδίες, δεν άφησε είδος με το οποίο να μην πειραματιστεί. Το καλό είναι ότι του βγήκαν σχεδόν όλα. Blood of Dracula (1957), The Angry Red Planet (1959), Desire in the Dust (1960), Black Zoo (1963), The Naked Kiss (1964), κ.α. Όπως έλεγα πιο και πιο πάνω, ο Fred MacMurray είναι σε μεγάλα κέφια σε αυτή την ταινία. Διασκεδάζει αφάνταστα με έναν ρόλο που τον θέλει πρωτάρη, υπερβολικά αστό, αρνητικό σε προκλήσεις, προσπαθώντας να αναιρέσει την εικόνα του πνευματώδη, κεφάτου, δυναμικού πρωταγωνιστή. Το είδε σαν μια πρόκληση, όμως δεν μπόρεσε να αντισταθεί, γι’ αυτό και από ένα σημείο κι έπειτα βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Τόσο πριν, όσο και μετά από αυτή την μεταμόρφωση, είναι απολαυστικός. Για να είμαι ειλικρινής, ακόμη δεν έχω δει ταινία με μέτριο MacMurray. Ο William Bishop υποδύεται τον λοχαγό που ταξιδεύει με μυστικότητα, προκειμένου να ανακαλύψει τι ακριβώς συμβαίνει στο Όρεγκον. Κοντράρεται αρκετά συχνά με τον πρωτευουσιάνο δημοσιογράφο, κι αυτή η κόντρα είναι ωραία τοποθετημένη στο σενάριο. Δεν κουράζει, ούτε υπερβάλει. Εκείνος που μέσα σε 20 περίπου λεπτά κλέβει την παράσταση, είναι ο απίστευτος John Carradine, στον ρόλο ενός αλητάκου με άποψη. Τεράστιες οι υποκριτικές δυνατότητες του. Το αποδεικνύει για ακόμη μια φορά, σε ακόμη μια ταινία. Δείτε την σκηνή στο εμπορικό κατάστημα που επιχειρεί να κλέψει και, με ποιόν τρόπο το μπαλώνει… Η ταινία βγήκε στις αίθουσες από την Twentieth Century Fox και, στην χώρα μας προβλήθηκε ως «το μονοπάτι των διαβόλων». Αμερική και Μεξικό αρχίζουν τις εχθροπραξίες στα Ανατολικά, ενώ η Βρετανική κυβέρνηση ρίχνει λάδι στη φωτιά και περισσότερα προβλήματα, κλείνοντας το μάτι στα εδάφη του Όρεγκον. Μέσα σε αυτό το ιδιαίτερα τεταμένο κλίμα(διπλωματικά και στρατιωτικά), ο «Κήρυκας της Νέας Υόρκης» στέλνει ως απεσταλμένο έναν φιλόδοξο δημοσιογράφο, για να έχει ειδήσεις από πρώτο χέρι. Έτσι, θα συνταξιδέψει στο ίδιο καραβάνι με τους αποίκους προς το άγνωστο, παρέα με έναν λοχαγό της Αμερικάνικης αντικατασκοπείας. Προορισμός το Όρεγκον και, το Φόρτ Λάραμι. Η πορεία όμως θα αποδειχτεί πολύ πιο δύσκολη ως στοίχημα για όλους όσους ποντάρουν τις ζωές τους, με έπαθλο ένα καλύτερο αύριο… Η ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΕΓΙΝΕ ΕΞ ΑΚΟΗΣ.