Информация за субтитрите

Качил

corto64
gold-member

Език

Greek

Име на релийза

The Man Who Finally Died (1963)corto64

Кадри в секунда

23.976

CD-та

1

«Το τελευταίο τραίνο απ'την Βιέννη»(“The man who finally died” – 1963) Βρετανικής κοπής φιλμ μυστηρίου, που πατάει στο ψυχροπολεμικό κλίμα της εποχής του και παρουσιάζει ενδιαφέρουσες πτυχές θρίλερ αναφορών. Σαφώς το βοηθά η παρουσία ορισμένων εξαιρετικών Άγγλων ηθοποιών, αλλά και το σεναριακό βάθος των Lewis Griefer και Louis Marks. Σε μετρημένες δοσολογίες τα επιμέρους στοιχεία(δράση – πλοκή – σασπένς). Η υπερβολή δεν ήταν σε κανένα από τα βαγόνια του «τελευταίου τραίνου απ’τη Βιέννη», όπως προβλήθηκε η ταινία του Quentin Lawrence στη χώρα μας. Η παραγωγή του Norman Williams για την British Lion, βασίστηκε στην ομώνυμη, μίνι σειρά του ITV(ναι, οι Άγγλοι είχαν τηλεόραση το ’59), διάρκειας 7 επεισοδίων. Η οποία ειρήσθω εν παρόδω, να πούμε ότι είχε δραματικό ύφος περισσότερο και λιγότερο κατασκοπικό-ψυχροπολεμικό. Ο Lawrence έκανε καλή δουλειά και τροποποίησε έξυπνα το αρχικό ύφος. Σε κάποια σημεία θυμίζει και λιγάκι πρώιμη δουλειά της Hammer, με το Γοτθικό στοιχείο των σκηνικών και των κτιρίων, την μάλλον μακάβρια σε αρκετές στιγμές μουσική υπόκρουση(με το εκκλησιαστικό όργανο να διαδέχεται την τζαζ), αλλά και τις αναγνωρίσιμες φιγούρες των Peter Cushing και Nigel Green. Έχει κάτι από την αύρα αυτής της καλτ ετικέτας με τους πολλούς φίλους παγκοσμίως, που επί 3 δεκαετίες τρομοκρατούσε με την αισθητική της. Όλοι έχουμε δει τουλάχιστον έναν Βρετανικού φλέγματος Δράκουλα και τον Βαν Χέλσινγκ να τον κυνηγάει με την ξύλινη σφήνα. Εδώ μπορεί να μην είναι παρόν ο Christopher Lee, ο Peter Cushing όμως μεταφέρει το γνώριμο παίξιμο του στο φιλμ και κάτι από το κλίμα εκείνον των παραγωγών. Η αρχοντιά της αγωνίας και του ελλοχεύοντα τρόμου. Η επιλογή του Stanley Baker ως πρωταγωνιστή, ήταν η καλύτερη δυνατή για τον ρόλο. Ο Άγγλος ηθοποιός διάνυε το πιο επιτυχημένο κομμάτι της καριέρας του, έχοντας καθιερωθεί σαν ένας από τους πιο δημοφιλείς σκληρούς του Ευρωπαϊκού σινεμά. Είχε ήδη κάνει πολύ πειστικές εμφανίσεις στα "The Cruel Sea"(πολεμικό του 1952, με τον Jack Hawkins και τον Denholm Elliott), "The Good Die Young" και "Twist of Fate"(αστυνομικά του 1954), στα πολύ νουάρ "Checkpoint"(1956), "Hell Drivers" και "Violent Playground"(του '57), δύο εμφανίσεις σε φιλμ "χλαμύδας" όπως αποκαλέστηκαν λόγω του ιστορικού τους θέματος("Helen of Troy" και "Alexander the Great" του '56), στα πολεμικά "The Angry Hills"(με τον Mitchum γυρισμένο στην Ελλάδα) και "Yesterday's Enemy"(και τα δύο του '58), και σε τρία από τα καλύτερα του. Τα αστυνομικά "Hell Is a City" και "The Crimina" του 1960, όπως και στο "The Guns of Navarone" της επόμενης χρονιάς.΄Συνεπώς η συμμετοχή του στο "The man who finally died" ήταν ένα ισχυρό κίνητρο για τους φίλους αυτού τους είδους ταινιών. Και φυσικά, τους δικαίωσε, αφού είναι κι εδώ πολύ καλός. Το καστ συμπληρώνουν με την παρουσία τους γνωστοί ρολίστες των Αγγλικών στούντιο, όπως οι Nigel Green, Niall MacGinnis, Eric Portman, Mai Zetterling, Barbara Everest, Alfred Burke, James Ottaway και Georgina Ward. Το φιλμ παίχτηκε με 4 χρόνια καθυστέρηση στην Αμερική, ενώ όσο κι αν φαίνεται περίεργο, τα πλάνα που παραπέμπουν σε χωριό της Βαυαρίας του ’60, είναι γυρισμένα στα Twickenham Film Studios, St. Margarets, Twickenham, Middlesex, όλα στην Αγγλία φυσικά. Τέλος, η ταινία μοιάζει να διατηρεί αναφορές στο “Third man” , το νουάρ αριστούργημα του Carol Reed με τους Orson Welles, Joseph Cotten, Alida Valli και Trevor Howard, από το 1949. Ο Βρετανικός, σινέ άνεμος, που πνέει μέσα από τα πλάνα της ταινίας, δίνει αυτή την ιδιαίτερη χροιά, μιας ατμόσφαιρας ικανής να παραμερίσει τυχόν κουραστικές επαναλήψεις, τουλάχιστον από τεχνικής άποψης. Το στίγμα που αφήνει πίσω του το φιλμ του Lawrence, σχηματίζει την εικόνα μιας συμφιλίωσης του χθες με το σήμερα, στο γύρισμα αυτό το οδυνηρό της ματωμένης σελίδας του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, όπου όλοι επιθυμούν να ξεχάσουν παρά να διαβάσουν ξανά. Η ύπαρξη του δραματικού στοιχείου στην εξέλιξη της υπόθεσης και οι συναισθηματικές παράμετροι με τις οποίες εμπλουτίζεται το σενάριο, το βοηθούν να ξεφύγει από τα στενά πλαίσια των ταινιών του είδους. Αυτή η ψευδαίσθηση μιας πολυεπίπεδης μορφής δικαιοσύνης που καλλιεργείται, είναι που θα συνεισφέρει τα μέγιστα στο σασπένς και την τελική ανατροπή. ΥΠΟΘΕΣΗ Ο Άγγλος συνθέτης της τζαζ Τζο Νιούμαν ταξιδεύει με προορισμό το χωριουδάκι του Κόνικσμπαντεν στην μεταπολεμική Βαυαρία και σκοπό να ανακαλύψει τι απέγινε ο πατέρας του, έπειτα από ένα μυστηριώδες τηλεφώνημα που τον πληροφορούσε ότι δεν είχε πεθάνει προ 20 ετών, όπως εκείνος νόμιζε. Η υπόθεση περιπλέκεται, όταν συναντά την δεύτερη γυναίκα του πατέρα του και τον νέο της σύζυγο, οι οποίοι συντηρούν στο ακέραιο με την συμπεριφορά τους, τις υποψίες του περί πλεκτάνης. Μια ιστορία στην σκιά του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, με φοβίες, αμαρτίες, λάθη και αδικίες, εκτυλίσσεται μπροστά από τα μάτια του μουσικού που αδυνατεί να καταλάβει το νόημα πίσω από τις λέξεις…