Subtitle Information

Uploader

corto64
gold-member

Language

Greek

Release name

Silent Night Bloody Night.WildJimmy_corto64

FPS

29.97

CDs

1

Παραγνωρισμένο θρίλερ, ίσως και υποτιμημένο. Μπορεί να κινείται στο κλισέ των στοιχειωμένων σπιτιών, όμως έχει δυναμική, ενώ η αντίληψη του ξεμακραίνει αρκετά από το χιλιοειπωμένο αυτό θέμα, που από ένα σημείο κι έπειτα άρχισε να κουράζει, ειδικά μετά τις πρόσφατες παραγωγές. Η ατμόσφαιρα είναι από την αρχή υποβλητική, με το μυστήριο να παίζει κρυφτούλι σε κάθε πλάνο, ενώ η παρεμβολή του παρελθόντος με εικόνα, ήχο και κιτρινισμένες φωτογραφίες, δίνει μια νότα πρωτοτυπίας, χωρίς να υπερβάλει. Ανήκει στην παλιά φιλοσοφία αυτών των ταινιών, όπου η ατμόσφαιρα είναι εκείνη που πρωταγωνιστεί και καθοδηγεί τον θεατή σε έναν κλιμακούμενο τρόμο. Υπάρχουν οι σκηνές βίας, αλλά είναι προσεγμένες και αληθοφανείς αρκετά. Θα μπορούσε να πέσει άνετα στην παγίδα πολλών Αμερικάνικων παραγωγών του '70, όπου ξεφεύγει το σενάριο και αρχίζει το πετσόκομμα, για να εξελιχθεί το φιλμ σε ένα splatter ντελίριο. Εδώ, αποφεύγεται και αυτό. Τι λείπει από την ταινία για να την κάνει ξεχωριστή; Θα έλεγα ότι χρειάζονταν λίγο πιο προσεκτική επιλογή στο καστ. Εκεί είναι ίσως που υστερεί και, χάνει το παιχνίδι με την διαχρονικότητα. Γιατί θα μπορούσε να βρίσκεται ψηλά στις προτιμήσεις των φίλων του είδους, έχοντας στοιχεία ισάξια με ταινίες όπως “η νύχτα με τις μάσκες”. Οι δύο παραγωγοί του “Silent night – bloody night”, είχαν καλτ και b-movie εμπειρίες. Ο Jeffrey Konvitz έκανε και το πολύ καλό The Sentinel(1977), ενώ ο Lloyd Kaufman έφαγε τα sci fi με το κουταλάκι, ειδικά στην δεκαετία του'80. Το The Toxic Avenger (1984), τον βρήκε και πίσω από τις κάμερες. Το χιούμορ του Kaufman ήταν μέχρι ενός βαθμού παρεξηγήσιμο, ή πολύ προχωρημένο. Η αντίληψη του περί κωμικού και splatter παντρέματος κλασικών θεμάτων, ήταν αν μη τι άλλο περίεργη. Καρπός της μεταξύ άλλων και, το Tromeo and Juliet (1996). Στις πιο στρωτές κατά κάποιο τρόπο δουλειές του, ανήκουν(σαν παραγωγός), και, τα Mother's Day (1980), The Dark Side of Midnight (1984), Screamplay (1985). Από το 2000 και μετά παρασύρθηκε σε μονοπάτια με βαμπίρ και λυκάνθρωπους. Παρουσιάζει ενδιαφέρον όμως και η πορεία τους ως ηθοποιός. Στο Cry Uncle! (1971), κάνει έναν χίπη, στο Rocky (1976), έναν μεθύστακα, στο Tromeo and Juliet (1996), τον μπάρμαν, ενώ στο Comic Book: The Movie (2004), υποδύεται απλά τον εαυτό του! Κι αν οι παραγωγοί είχαν παρουσία πριν και μετά το φιλμ, ο σκηνοθέτης Theodore Gershuny έκανε μόλις 4 ταινίες, η μια εκ των οποίων ήταν αποκλειστικά vhs παραγωγή. Κρίμα, γιατί ήταν και η πιο ενδιαφέρουσα. Πρόκειται για το “Golden tales” του συγγραφέα Steven King. Δεν τα πηγαίνει άσχημα στο “Silent night”, πάντως. Κρατάει τα πλάνα όσο χρειάζονται, χωρίς να κουράζει. Σφιχτή σκηνοθεσία, με καλό ρυθμό. Το σενάριο το έγραψε ο ίδιος, από κοινού με τους Jeffrey Konvitz και, Ira Teller. Η ταινία ήταν μια ανεξάρτητη παραγωγή, με πολύ μικρό budget(μόλις 295 χιλιάδες δολάρια), το οποίο επωμίστηκαν οι Armor Films Inc. Cannon Productions, Jeffrey Konvitz Productions, Zora Investments Associates. Στην Ελλάδα προβλήθηκε ως “Ήσυχη αλλά ματωμένη νύχτα”. Πρωταγωνιστούν οι Patrick O'Neal, James Patterson, Mary Woronov και, John Carradine. Αρκετά επιλεκτικός και σχετικά δικαιωμένος στις επιλογές του ο O'Neal. Έπαιξε σε επιτυχημένα και ποιοτικά φιλμ. The Mad Magician (1954), The Black Shield of Falworth (1954), From the Terrace (1960), In Harm's Way (1965), King Rat (1965), Alvarez Kelly (1966), κ.α. Είχε μια πολύ καλή παρουσία και στο θεατρικό σανίδι. Ξεχωρίζει η επί ένα χρόνο συμμετοχή του στην παράσταση The Night of the Iguana. Γεμάτη καριέρα για την Woronov, με δεκάδες ταινίες στο διάστημα 1980-1995. Μεταξύ άλλων εμφανίστηκε στα Eating Raoul(1982), National Lampoon's Movie Madness(1982), Get Crazy(1983), Blood Theatre(1984) και, Night of the Comet(1984). Για τον John Carradine δεν χρειάζεται να πούμε κάτι, πέραν του ότι υπήρξε ένας από τους καλύτερους ρολίστες που εμφανίστηκαν ποτέ στο Αμερικάνικο σινεμά. Στο “Silent night” είναι για ακόμη μια φορά εξαιρετικός. Γυαλίζει το μάτι του! Ο Patterson νομίζω ότι είναι ο μόνος που υστερεί. Έχει εκείνο το σαλεμένο βλέμμα, αλλά δε φτάνει μόνο αυτό, έστω και για μια ταινία τρόμου. Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά κρατάει βασικό ρόλο. Την παραμονή των Χριστουγέννων του 1950, ο Γουίλφρεντ Μπάτλερ βρίσκει φριχτό θάνατο τυλιγμένος στις φλόγες. Όλοι στην μικρή, επαρχιακή πόλη, τον θεωρούν νεκρό. 20 χρόνια μετά, παραμονή Χριστουγέννων, φτάνει στην πόλη ένα ζευγάρι. Σκοπός του δικηγόρου Τζών Κάρτερ είναι να πουλήσει το σπίτι των Μπάτλερ(είναι εντολοδόχος του εγγονού του), ως το απόγευμα της επόμενης ημέρας, για το ποσό των 50.000 δολαρίων. Το σπίτι όμως – και όχι μόνο – επιφυλάσσει πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις σε όλους όσους καλοβλέπουν την αγοραπωλησία αυτή. Καθώς καθώς το πέπλο της νύχτας καλύπτει την μικρή πόλη, ο θάνατος παραμονεύει σαν καλογυαλισμένη κόψη τσεκουριού, στους διαδρόμους του παλιού σπιτιού... Η ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΝ WILD JIMMY. ΕΓΩ ΕΠΙΜΕΛΗΘΗΚΑ ΑΠΛΑ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ ΚΕΙΜΕΝΟΥ(ΦΡΑΣΕΙΣ ΚΥΡΙΩΣ).